Een tijdje geleden beloofde ik het verhaal rond mijn tattoo’s. Zo gezegd, zo gedaan want hier ben ik dan met mijn tattooverhaal! Momenteel heb ik er vier en nee, ik denk niet dat het daar bij blijft, oepsie :p Het fabeltje is dus waar, wanneer je eraan begint wil je gewoon nog meer.

31 januari 2013, de dag van mijn tatoeage ontmaagding. Over mijn eerste heb ik echt heel lang nagedacht. Ik wou zeker eentje met betekenis en niet zomaar iets random. De “Saya” op mijn rug was mijn allereerste. Het verwijst naar mijn Indonesische roots. Eindelijk ben ik trots op mijn roots. Ik had het er lange tijd moeilijk mee met het feit dat ik “anders” was. In de lagere school was ik “de vreemde” en soms wenste ik 100 % Belg te zijn. Nu niet meer, dat verdiende dus een eeuwige bezegeling. Ook ben ik lange tijd op zoek geweest naar mezelf en zelfzekerheid. Daarvoor staat “Saya” ook, want het betekent “ik ben” in het Indonesisch. Uiteindelijk moet je jezelf zijn en trots zijn op je eigenste “ik”.

Tot zover de betekenis. Maar misschien wil je de bloederige details ook weten? Ik ga niet liegen, het doet pijn! Ik hield mijn vriendje zijn hand zelfs vast om erin te kunnen knijpen. Het is zeker niet te onderschatten, maar ik verwachtte erger. Eigenlijk viel het wel mee en het is niet ondraaglijk. Eigenlijk kan je het gevoel beschrijven als wanneer je jezelf per ongeluk gesneden hebt. Maar die pijn voel je dan continu. Erna genas het ook heel goed en heb geen nare problemen gehad. Hier begon mijn lichte verslaving dus.

Second in line, de mandala op de binnenkant van mijn arm. Ik had al een heel Pinterest-bord vol met mandala’s en ik wist het zeker, de volgende is een mandala. Deze is een mix van andere mandala’s die ik mooi vond. Samen met Bram ging ik naar een tattooconventie in Hamme. Daar botste ik tegen Italiaanse tattooartiesten die een ontwerp voor mij hebben uitgetekend. Er zit ook dotwork in. Dat is een techniek van schaduwen door middel van puntjes. In het midden zie je ook vier hartjes die samen een klavertje vier vormen. Hier zit geen betekenis achter, maar vond het wel tof om er kleine elementen in te steken die het geheel specialer maken. Deze deed meer pijn dan de eerste, want ja de binnenkant van je arm is nu eenmaal teder vlees. Het feit dat het ook langer duurde was ook geen pretje. Maar ook hier heb ik niet gekermd van de pijn :p

Na de mandala was het tijd voor een tattoo in kleur, een kleine weliswaar. Ik ben geen fan van kleurentattoos bij mezelf, maar voor deze maakte ik een uitzondering. Ik ben verzot op de aquarel-achtige tattoos en moest er absoluut ook eentje hebben. Zo geschiedde het! Ik koos voor blauw en roze (duh) en nu staat er een vlek op mijn schouderblad die er maar niet afgaat, hehe

.

De laatste -momenteel- is er eentje van mijn pluizige viervoeter, Pebbles. Enfin, gebaseerd op haar. Deze zette ik op de tattooconventie in Brussel door de Duitse Jurena. Deze is nog niet afgewerkt, want je ziet nu links van de kat een bloem. Ik zou graag het hele hoofdje omranden met bloemetjes. En jij dacht dat jij een crazy catlady was…

Bij deze heb ik wel even stress gehad omdat het heel erg bloedde. Ik was eventjes bang dat het niet goedkwam. Maar hallelujah, alles kwam goed!

Voor de laatste heb ik 200 euro betaald en ook die deed op sommige plaatsen wel heel erg pijn. Oh en nog iets, ze zeggen dat je na een zwangerschap de pijn vergeet tot je een nieuw kindje baart. Dat is hier ook, ik vergat telkens weer hoe pijnlijk het aanvoelde tot ik weer de naald voelde op mijn huid. Ach ja, je houdt er wel een kunstwerkje aan over voor heel je leven 😉

Need more details? Aarzel dan zeker niet om het te vragen!

Xje

Wendy

©Foto’s Rainy Siagian