Je kent het wel: je bent volop aan het blokken midden Januari. Al zeker een maand als het goed zit, en misschien zelfs nog 2 weken te gaan. Op zo’n moment kan je wel een boost gebruiken. Een lekker tussendoortje? Een koffietje? Chocoladeeee?? Nee, die werken al lang niet meer… Op een van zo’n dagen kwam mijn mama plots voor mijn bureau staan: ‘wat dacht ervan je als we er samen eens tussenuit knepen’? Ik was een beetje geshockt maar argwanend, want mijn ouders komen vaak met grootse plannen af – die dan niet van de grond geraken. Maar een week later zat mijn mama aan tafel en zei ‘ik ben een reisje naar Egypte aan het boeken, wat denk je?’

En zo zat ik dus in de lesvrije week op het vliegtuig richting Sharm El Sheikh. Een valies vol zomerkleding – die ik trouwens heel heel ver, in diepe dozen, ben moeten gaan opvissen – en lach tot achter mijn oren. In het heengaan heb ik ongeveer 5u30 op het vliegtuig gezeten, in het terugkeren was dat een stukje langer omdat we een tussenstop hebben gemaakt in Aqaba.

We zaten in ‘Stella Di Mare’ hotel, een echte aanrader! Er was alles waar je maar aan kon denken: een uitgebreide spa, een bib, een gameroom met onder andere een biljardtafel, een golfbaan, wel 9 verschillende restaurants en bars en ga zo maar door… Het eten was er ongelofelijk gevarieerd, er was zoveel dat ik het niet allemaal heb kunnen uitproberen. Alleen in het centrale restaurant al was er elke dag een ander thema met voedsel van over heel de wereld, uitgestald op een gigantisch buffet. Het hotel voorzag honderden plekjes om te zonnen of te rusten: rond de verschillende zwembaden, op een zacht stukje gras of op kleine stukjes strand waar je echt privé kon liggen.

Ik had heel wat informatie opgezocht over wat we daar allemaal konden doen, maar eerlijk gezegd is daar allemaal niet veel van in huis gekomen. Ten eerste omdat we beide uitgeput waren, maar ook omdat er ons heel wat beperkingen werden opgelegd. Op dat moment waren namelijk heel wat steden in Egypte afgesloten voor toerisme. In Sharm El Sheikh was dat niet het geval, maar er stonden wel heel veel bewakers buiten het hotel en de Sinai Woestijn mochten we al helemaal niet meer in. Dat vond ik heel erg jammer, want ik wou zo graag een dagtrip maken op paarden of kamelen. Dan zouden we ongerepte Canyons bezoeken en ’s avonds aan een kampvuur naar de sterren kijken.

Toch kregen we onze dagen gemakkelijk gevuld. In de voormiddag een beetje lezen en om 11u klaar om te gaan petanquen. Dat duurde soms uuuuuren, lekker in het zonnetje een balletje staan gooien: beter kon het niet worden. Daarna gingen we aan de bar zitten. Die bar was gelegen… in het zwembad! Perfect voor de warmste uurtjes van de dag dus. Daar praatten we heel de namiddag met andere mensen. Het was heel opvallend hoeveel moeders met dochters daar waren. Als we uiteindelijk de moed vonden om uit het zwembad te komen was het meestal al laat in de namiddag. Dan gingen we nog wat sporten: wat tennissen, lopen, snorkelen,… Eens de zon weg was gingen we vaak nog een nabijgelegen dorpje bezoeken. Daar stonden altijd veel bewakers, wat een beetje een dubbel gevoel gaf: aan de ene kant was het griezelig, maar langs de andere kant voelde het wel alsof we beschermd waren. Mijn mama en ik volgden in het algemeen 1 regel toen we door de stadjes liepen: vanaf het moment dat we in een straat liepen waar geen vrouwen of kinderen meer te zien waren, maakten we best zo snel mogelijk rechtsomkeer.

Over snorkelen gesproken, ik zou jullie graag waarschuwen: draag alsjeblieft schoenen! Ik vond mijn zwemvliezen nogal hinderlijk en heb ze al snel aan de kant gesmeten. Maar toen ik niet helemaal oplette en dichter en dichter naar het rif toe dreef, had ik niets in de gaten. Plots stampte ik met mijn voet tegen het scherpe koraal. Dat deed heel veel pijn, maar ik wou niemand zijn plezier verbrodden dus ik zwom gewoon wat door. Als ik een half uurtje laten terug aan land kwam, was het gedaan met lachen. Iedereen keek vol afkeer naar mijn voet, die zat namelijk onder het bloed. Drie dagen heb ik geen schoenen kunnen dragen, dus onze uitstapjes die we ’s avonds gepland hadden vielen in het water.

Als je dus ooit van plan bent om naar Sharm El Sheikh te gaan – zolang het nog kan – moet je het niet doen voor de cultuur (hoewel we wel een replica van het Tut Ankh Amon museum zijn geweest), maar voor de mooie omgeving, de sfeer en de super super charmante mensen!

Groetjes,
gastblogster Celine